SIIRLERIM
Zapta geçiyorum
Bu şiiri seni bekleme duvarlarından zapta geçiyorum
Kirpiklerimden dökülen mürekkeple not düşüyorum
Yanaklarım gönül vadisine giden bir nehir yolu
Dudaklarım tuzlu sel taşkınlarına yatak oluyor
Zaman kavramını önemsemediğim bir halden geçiyorum
Omuzlarımın değil, kalbimin taşıdığı yükten yoruluyorum
Bakışlarında inşa ettiğim şehirler yokluğunu yaşıyor
İçimdeki yangınlara su taşıyor gözlerim
Ömrüme vuran aşkın en güzelinde tutuluyor aklım
Burnumun direğini sızlatan bir ağrıdan kaçar gibi
Dizginlerini koparmış deli bir tay misali
Göğsümün kafesinde dört nala koşuyor özlemin
Kalbimin peydahladığı aşk, sancılar doğuruyor
“Gönülden gönüle” varamıyor “yol gizli gizli”
Odamın duvarlarına çarpan yokluğunda kayboluyorum
Sana ulaşmayı denediğim tüm yollar sensizliğe çıkıyor
Bu şiiri iyi olasın diye huzur-i haktan zapta geçiyorum
Avuçlarımda Amin’le diye dualar biriktiriyorum
Yüzüm kıblegâhdan ve alnım secdelerden kalkmadan
Bir ses, bir nefes ve amin ol karış yakarışlarıma.
YORUMLA
SIIRLERIM
yokluğuna…
ağır uykulardan geçiyor şehrin sessizliği
sağırlığında sallanan sokak lambası
gözlerime biriken yağmur taneleri
yağsa sel alacak gönül yatağımı
gündüzden kalma fırtınalar içimde
dalgası yüreğime vuran sesin
öfkelerin lav taşıdığı bir halde
yakıp, yıksan rahat eder belki de için
ruhumun kabristanından geçiyorum
üzerime kürekle toprak atan sen misin?
ne ara, yoksa öldürdün mü beni?
bu ağır sessizlik neyin nesi…
acılar tuğladan duvar örüyor
çatısı olmayan ev misali
içim su alıyor kendimden kaçtıkça
rüzgarın yüzüme çarptığı kar taneleri
ve yine ıslanıyor
yokluğundan kaçmaya çalışırken benliğim
yabancısı olduğum bu şehir
kaldırım taşlarındaki anlayışsızlık
kendimi içine sığdıramadığım dünya
sen yokken…
neden her şey bu kadar küçük
ya da fazla büyük…
yol boyu yükselirken gölgeler
adımlarım dünyaya olan öfkemi eziyor
anlasam dillerinden konuşurdum
insanların anlayamadığını anlatarak ağaçlara
ayak bileklerimde buz kesiği
ve parmak uçlarımda raptiyeli bir ağrı
sonradan fark ettim
ayakkabı yerine terlik giydiğimi
merak etme iyiyim…
henüz ölmediğimi üşüyünce anladım.
Stockholm 10 Mart 2019 / yokluğundan kaçarken…
YORUMLA
SIIRLERIM
nar ateşi…
ya git harabeye döndür yurdumu
ya kal cennet eyle gönül bağımı…
gönül tahtımda dururken alın yazgımla
örttüğüm mezarlıklara kazmayı vurma
öfkelerini çekiç edip,
sözleri çivi misali çakma
kalbim acıyor…
beni yokluğunla itham ettiğinde…
biz ki ezel zamandan, ebede yürüyen
sonsuzluğu yurt bilen bir aşkın
en zirvesine böyle çıkmışken
uçuruma düşmek yakışmaz bize…
öfkelerin galip geldiği yerde
mağluptur insanoğlu…
ki aşk öfkenin rüzgarında yaşamaz
yokluğunu azı dişimin ağrısıyla çekerken
varlığına can atan yanımdan sitem etme
sensizliği gam eyleyip sızlarken
sana arzularımı yük bilme yüreğine
ben ki seni aşkın divanında yar bilen
yüreğimin gelini eylediğim sevgili
sana bu kadar çırpınırken kalbim
senden geçiyor olduğumu söyleme…
hüznün yoldaştır gönül yoluma
gamın sırdaştır suskun halıma
yüreğinin mültecisidir bu aşk
be’mecal kalsam bile gönül yurdunda
yakma nar ateşini kollarımda…
YORUMLA
SIIRLERIM
Lal-i firkat
ağır aksak zamanın ipinde gergin kirpiklerim
çatık kaşlarımın düşünceleri beraat ettiği vakit
dudaklarımı coptan geçiren dişlerim öfkeli
düşünceler tehlikeli sloganlar yazıyor beynimin duvarlarına
özleme duygusu gönlümün ranzasına benzin döküyor
gözlerim çakmak taşı ve kalbimin fitili ateşledi
binlerce kilometreye serilmiş göz pınarlarım
susuma saklasam da tüm kelimeleri
yanaklarından devrilip dudağının kıyısına vuran dalga
ağzıma lav taşıyor
içimde çıkan yangının dumanlarını bastırsa da bedenim
yoksun, bu yangına su dökülmüyor…
şehrin kalabalığında attığım binlerce adımda aynı ritm
na sen caddeler ve la mekan yüreğim tüm adreslerde
kaldırımlardaki beton soğukluğu yüzüme çarpıyor
yüreğimin buhran kazanında kaynarken hasretlik
“Uğurlama” türküsünde sesim lal-i firkata karışıyor…
Stockholm – 06 Mart 2019
